Z serii: wokół Przecznicy - Hucianka (Hüttenhübel)

Za bezimiennym (na mapach) pagórem*, u podnóża którego stoi nasza Ryderyja, znajduje się ciekawa wulkanicza góra - Hucianka. Poniżej parę zdjęć Uczestnika (z wczoraj), pokazujących bazaltowe formy, widoczne na Huciance:

widok z Hucianki na zbocze "naszego" pagóra

tu szersza perspektywa-widok na Pogórze Izerskie

bazaltowe formy na Huciance (słupy bazaltowe, powstałe w wyniku stygnięcia lawy w kominie wulkanu)

A teraz garść informacji o Huciance z SGTS**:

"Wzgórze 548 m n.p.m. na przedpolu Kamienieckiego Grzbietu. Zbudowane z granitognejsów i łupków algonckich, na których zalegają bazalty. Wierzchołek odsłonięty, a zbocze porośnięte lasem. Hucianka wraz z sąsiednią Urwistą i Wygorzelem tworzy interesującą formację geologiczną reprezentującą trzeciorzędowy wulkanizm bazaltowy rozwijający się wzdłuż głównych uskoków tektonicznych. Nazwa pochodzi prawdopodobnie od prac górniczych prowadzonych w Przecznicy."

A tu zrzut mapki (z aplikacji Endomondo) z trasą Uczestnika - czerwony punkt na trasie to mniej więcej szczyt Hucianki:

* potoczna nazwa pagóra przed wojną: Hasenberg
** SGTS, t.1, pod red. M.Staffy, Wydawnictwo PTTK "Kraj", 1989, s.46.

W Izerach śniegu nie ma już (ale to nie oznacza wiosny)

Rozglądaliśmy się za zimą pierwszego dnia lutego. Poniżej kilka zdjęć z poszukiwań zimy w okolicy Przecznicy (trasa drogą polną i łąkami z Przecznicy do Lasku). Co ciekawe - tego dnia było bardzo wietrzenie w Przecznicy, a np. w sąsiednim Rębiszowie była  już cisza i spokój. 

już wiemy, gdzie jest pewien zielony domek - rzut beretem!

widok na Gierczyn - zdjecie zrobione przy jednym z punktów widokowych (nr 3)  w Lasku, na trasie "Śladami dawnego górnictwa kruszców"  

znalezione na pieńku w Lesie Rębiszowskim -  takie rzeczy w lasach tylko na Dolnym Śląsku...

Dłużec - tam i z powrotem, wczoraj

...3 D ;) (bez popcornu i coli)

w drodze tam - jedne z wielu ruin w górnej części Przecznicy

nie wiadomo co, ale wybudowane przez/ dla? H&V w 1928 roku

widoczek już powyżej ostatnich ruin - piękny widok na zamek Gryf (a u jego stóp Naftalina:))

a tu już z powrotem - w okolicy Blizbora

ps. a wieść niesie, że inspiracją dla J.R.R.Tolkiena przy tworzeniu postaci czarodzieja Gandalfa Szarego był Duch Gór (być może ten "nasz")...

ps.2. to była wycieczka Uczestnika.

Wpis na koniec roku

 Najpierw życzenia (bo zaraz zapomnę): z okazji zbliżającego się Nowego Roku życzę wszystkim blogowym czytaczom oraz  blogującym, aby kolejny rok był lepszy od mijającego, aby dał nam więcej sił do zmagań z remontami naszych ruder, dużo samozaparcia oraz oczywiście końskiego zdrowia do tego i odkrycia pękatego worka z "markami i złotem", (aby te remonty szybko poszły do przodu;)). A teraz spieszę donieść, że końcówkę świąt, pomimo choróbsk targających naszą młodzieżą, spędziliśmy w okolicy okołoruderyjnej. I jak zwykle okazało się, że strefa najlepszych zakupów klimatycznych drobiazgów do domiszcza to komis w Mirsku,  (oj, można tu czasem na coś niesamowitego trafić) oraz Naftalina (chyba uzależniłam się od jej zapachu;)). Kiedyś w kuchni na ścianie zawiśnie działający młynek do kawy (wcześniej znajdował się od zawsze w pewnym szachulcowym domu w Mściszowie) firmy Zassenhaus jak się okazało po oczyszczeniu rączki. Gdy go dostaliśmy, wyglądał tak:

młynek przed...

...i po oczyszczeniu oraz uzupełnieniu ubytków (pracą nad młynkiem zajął się Uczestnik i już niestraszna nam perspektywa renowacji szafy po panu Oswaldzie;)) 

Uczestnik wybrał się na krótką wycieczkę w okolice góry Kamienicy, a ja wybrałam zdjęcia z wycieczki, które najbardziej mnie urzekły (zima nawet bez śniegu jest piękna w górach):

tradycyjnie, jak co roku o tej samej porze zdjęcie "domu z pałkami", czyli dawny Haus Toninga w Przecznicy

powyżej wsi - słońce przebijające się przez chmury

a tu:)?

p.s. cały czas namiętnie przeglądam strony z ofertami sprzadaży domów w okolicy, zauważyłam,że do sprzedania jest sporo domów - dawnych ruder, wyremonotowanych mniej lub bardziej powabnie i zastanawiam się, co się dzieje: ludzie poświęcają dużo czasu, energii i środków na uratowanie domu i...bach! zapada decyzja o sprzedaży. Zastanawiam się dlaczego ludzie decydują się na sprzedaż - problemy zdrowotne? osobiste? czy wieś jest jednak zbyt mało sielska-czarodziejska?Pewnie to wszystko i masę innych powodów...Dobrze, że rudery odratowane:)

Skromne wieści z Ruderii

Mamy zapowiedź finału kablowej afery (tu info jak to się zaczęło i o co chodzi) w postaci pisemnego zapewnienia od dostawcy prądu o spełnieniu naszych roszczeń (chwilę trwała wymiana listów). Zobaczymy czy zapewnienia się ziszczą...Oto one:

pisownia, niestety oryginalna. Z ostatnim zdaniem niezmiennie się nie zgadzamy.

A co poza kablową aferą słychać w Ruderii? liczę, że za pół godziny otrzymam pierwszy raport od Uczestnika, który powinien być teraz na trasie Jelenia Góra-Świeradów-Zdrój (via Pasiecznik, Janice-ale  pięknie odremonotowany domek tam jest, niczym z bajki! Grudza, itd). Jest też smutna wieść - w stodole ruderyjnej na przełomie sierpnia/września wziął i zdechł sobie czyjś kot. To nie pierwszy kot, który wyzionął w Ruderii ducha (tu wpis o pierwszych kocich mumiach). Czy w domu jest zła energia? Hmm, w domu czuję się bardzo dobrze, tylko samotne noce napawają mnie lękiem, ale w nocy wszystko jest inne...

Ach i okazało się, że Uczestnik wygrał nastrojową pocztówkę w konkursie zorganizowanym przez Karkonosze na dawnych pocztówkach.

Oto i pocztówka - dziękujemy!

O izerskich kamieniach, co znaleźć je można podczas wędrówek

A to było tak: siała baba mak...A, to nie ten post. A ten powinien zacząć się tak: Góry Izerskie, jak  każde góry kryją w swym wnętrzu  skarby. Myślę to o skarbach takich, jak  rudy metali i występujące często przy ich różne inne minerały, mniej lub bardziej szlachetne, albo i tylko ozdobne. Nie mówiąc o surowcach skalnych. Skarby te są (lub niektóre były) wykorzystywane przez człowieka. O tym, że część Gór Izerskich była penetrowana w przeszłości przez tzw. Walończyków napisano już tak dużo, że powtarzać sensu chyba nie ma. Wspomnę, że poszukiwali minerałów szlachetnych i ozdobnych. Bogactwom  mineralnym Dolnego Śląska poświęcił  fragment swego poematu  Walenty Roździeński (tu link o Walentym). Poemat pochodzi z pocz. XVII w. i oto rzeczony frgment: "O RUDACH, KRUSZCACH I O KAMIENIACH DROGICH, KTÓRE NA NIEKTÓRYCH MIESCACH W KSIĘSTWIESZLĄSKIM W ZIEMI NAJDUJĄ. Który w górach ryfejskich* bywa najdowany, Safiry, diamenty nad miarę ozdobne, Hiacynty, rubiny, wirzerze najdują Wyjmują jak grochowe ziarna tymi czasy. I w potokach sudeckich, a przy wielkiej górze Przeciw jadom, truciźnie i każdej chorobie. Która przedtym tu do nas była przywożona W której sie okazował czasem fałsz niemały. Niegdy kopali abo brali kruszec złoty. A z dozorem urzędu zaraz z niej działają Wielkie użytki ziemne miejscy niektórymi Z laski swojej Pan Bóg dal tej to szląskiej ziemi. Ma rudę taką, z której tak dobre działają Żelazo, że mu równia w Europie nie mają. Jest srebrnego kruszca dość, jest też i miedziany, Niedaleko Boberu* rzeki, u starego Miasteczka Kuperbergu*, tak z miedzi zwanego. Są kruszce i w niektórych rzekach piaski złote I kamienie najdują drogie rozmaite: We wszem kształcie i w glancu indyjskim podobne. Jaspisy w Irzkienberku miedzy Sudetami Osobliwe najdują z rożnymi farbami, I w tych źrzódłach, co piasek zloty z nich wymują. W Hirzbrunie, w Kuperbergu i u Elbowego rzódła — biorą magnesy od czasu dawnego, Pod Gryfibergą* perły śliczne z rzeki Quisy* Granaty, błyskające z czyrwona kamyki. Najdują w Izerwisie* u Izera rzeki Ryzenbergu* — ametyst wyborny sie bierze. Topazius w Sudetach przy więtszym jezierze Ryzenberskim i w polu szyłdawskim sie bierze, Turkusy w Izerwisie biorą u Strzegowej I w górnych rzeczkach — barwy błękitnej a płowej. Nadto czasów niedawnych Terra Sigillata** Zjawiała się w tej ziemi — rzecz godniejsza złota, Która niewymownie ma dziwną własność w sobie Lepsza jest z doświadczenia niż lemneńska ona, Z wielkim kosztem przez morze z lemneńskiej insuły, Rodzi sie ta szlachetna ziemia we świdnickim Księstwie, u Ostrej góry na gruncie strzegowskim W górach starych a w szybiech tam, kędy przed laty Którą z onych tam starych szybów wybierają Kołacki tak okrągłe jako talerzyki, Na których zaś pieczęcią miejską czynią znaki." Tyle Walenty. A jak jest teraz z tymi minerałami?  Właściwie to dopiero teraz rozgryzam ten  temat, który już dawno mnie zainteresował. Na początek  pożyczyłam stosik książek o minerałach  od mamy  i oto co z nich wyczytałam na temat izerskich bogactw - poniżej garść informacji.* Zacznę od kryształu górskiego, bo to mój ulubiony minerał. Kryształ górski to po prostu kryształy bezbarwnego kwarcu, występuje w granitach, granodiorytach, kwarcytach, pegmatytach i w wielu innnych skałach. Na Dolnym Śląsku występuje w wielu miejscach, a w Górach Izerskich znany jest z okolic Rozdroża Izerskiego,Izerskich Garbów, w Rębiszowie (400 m na zachód od wsi na zboczach wzgórza sporadycznie zdarzają się kryształy białe i mleczne), w Nowej Kamienicy (na pn-zach zboczu wzgórza Kiężyk w nieczynnym kamieniołomie kwarcu -o mlecznej barwie), Pasieczniku (na pd-zach, na górze Bojanka  -też zdarzają się mleczne),w  Barcinku (na szczycie Gęsiej Góry). Kolejny mój ulubieniec to ametyst, czyli zabarwiona na fioletowo odmiana kryształu górskiego. Zabarwienie to może być spowodowane tlenkami metali lub dużą ilością wrostków innych minerałów. Gdzie można je znaleźć? Szklarska Poręba - najlepiej widoczna jest żyła kwarcowa w korycie Złotego Potoku (lewobrzeżny dopływ Kamiennej). Ametyst  rozbudzał wyobraźnię ludzi już od dawna. Istnieje legenda o nimfie leśnej Amethys, którą prześladował Bacchus, bogini Diana, litując się na biedną nimfą zamieniła ją w ametyst, a Bachus obdarzył go właściwością ujarzmiania i pokonywania pijaństwa. Stąd zapewne pochodzi znaczenie ametystu - ochrona przed pijaństwem. W starożytności i średniowieczu wykonywano z ametystu lub inkrustowano nim kubki do wina, wierząc, że zdejmą złą moc trunkom w nich wypijanych. W wielu innych kulturach ametyst uznawany jest za kamień sakralny - np.  w języku hebrajskim ametyst nazywa się Achlamach - tj. dający miłe sny, a w sanskrycie Cacunada, czyli przynoszący szczęście. Ofiarowany w pierścionku jako symbol przyjaźni, czyni ją szczerą i niepodlegajacą przemianie. Ametyst był symbolem czystości duchowej i fizycznej. Uważano, że ludzie ulegający atakom gniewu lub napadom melancholii powinni nosić ametysty. Niegdyś sądzono,że kobiety w ciąży powinny nosić na biodrach kulki z ametystu - wówczas dzieci będą piękne, mądre i zdrowe.W Peru ludzie wierzą, że ametyst strzeże przed złodziejami, chroni domy od burz i wichrów (szkoda,że nie mieliśmy w Ruderii ametystów pamiętnego lipca 2009 r....).** Kolejny izerski minerał to granat. Występuje w okolicy Czerniawy - Zdrój, Krobicy i Gierczyna w paśmie łupkowym Stara Kamienica-Świeradów-Zdrój. Kryształy granatu są niewielkie - osiągają ok.2 mm, maksymalnie 5 mm. Następny izerski minerał to turmalin, występujący w brzeżnych partiach granitognejów i w grejzenach w Kamieniu (wzgórze Wyrwak), jest to odmiana o czarnej barwie - skoryl. Występuje również w kopalni kwarcu "Stanisław" na Izerskich Garbach  - tam występuje w jasnym, niemal białym łupku kwarcytowym.Turmaliny mają postać kryształów - słupków o długości do ok.1 cm, a grubości do ok.1 mm, są prześwitujące barwy zielono-brązowej. Jak pojawił się Wyrwak, to musi byc też i topaz. W Kamieniu występują skały topazowo-kwarcowe. Zawartość topazu w żyle dochodzi do 40%. Ta żyła to  jest  jasny, niemal biały grejzen topazowo-kwarcowy. Żyła  była eksploatowana w okresie przedwojennym i po 1947 r. (krótko) na potrzeby przemysłu cermicznego. Wymienione wyżej minerały są najbardziej znane. Oprócz nich w Górach Izerskich można znaleźć jeszcze inne, mniej znane - jednym z miejsc, gdzie odkryto ich najwiecej jest teren byłej kopalni kwarcu "Stanisław" na Izerskich Garbach, można tam znaleźć m.in. różne odmiany kryształów - tj. kryształ górski, kryształ różowy, kwarc mleczny oraz grossular (odmiana granatu), wezuwian (występuje też w Starej Kamienicy),epidot, diopsyt (też w Starej Kamienicy), wollastonit, apofyllit, fluoryt, stilbit czy  laumontyt. Pozostałe to: izeryn (Polana Izerska, koryto Izery), kasyteryt (czyli dwutlenek cyny, Gierczyn i pozostałe kopalnie rud cyny w okolicy), odmiana korundu-spinel (niemal czarna barwa - Gierczyn, jako ciekawostka: bladoniebieskie odmiany korundu to...szafir, znany z pegmatytów Kruczej Skały w Wilczej Porębie koło Karpacza), almandyn (odmiana granatu - Krobica, Kotlina, Gierczyn), staurolit i drawit (Krobica), muskowit i biotyt (Krobica, Gierczyn, Przecznica, Kamień), analcym (Przecznica) i wolframit (Kamień - Wyrwak).Uff...   Żeby skonfrontować jak najszybciej, to co przeczytałam, z tym co można zobaczyć, niekoniecznie z młotkiem geologicznym w ręce, odwiedziłam z dziećmi Giełdę Minerałów (30.XI-1.XII., Hala Stulecia, Wrocław). Stoisk z kamieniami  było dużo. A na nich przepiękne kamienie mniej lub bardziej szlachetne z...Ameryki Południowej, Afryki, Indii, Madagaskaru i innych zakątków świata całego. Największe wrażenie zrobiły na mnie piękne granaty indyjskie i topazy. Minerały z terenu Polski reprezentował krzemień pasiasty z Gór Świętokrzyskich, znany i używany od pradziejów, na 3-4 stoiskach kwarce dymne z okolic Strzegomia  i Jaroszowa, kryształy górskie z kopalni kwarcu w Jegłowej (znalazłam tam kiedyś sobie też takie okazy, kwarc jegłowicki był wykorzystywany już w mezolicie przez człowieka), ametysty z Karpacza (jeden pan wyznał, że za leśniczówką w Karpaczu jest takie miejsce, gdzie występują, ale cicho sza:)), były też pojedyncze okazy agatów i kalcytu z Gór Kaczawskich, chalkantyt z kopalni miedzi z Lubina. Na jednym, jedynym stoisku pan miał parę kryształów m.in. z Rozdróża Izerskiego, łupek łyszczykowy z malutkimi grantami (takie akurat mamy na podwórku) i jakiś minerał wyglądający na odmianę gipsu z kopalni kwarcu "Stanisław" z Izerskich Garbów (od razu zastrzegam, że nie pamiętam nazwy minerału i pisząc "gips" odnoszę się do jego wyglądu, który skojarzył mi sie z gipsem). Skromnie. A jak cenowo? Różne, ale raczej tanio. Na przykład piękna szczotka ametystowa (zdjęcie poniżej) z Ameryki Południowej kosztowała 5 zł,  ametystowy wisiorek (też jest na zdjeciu) chyba 12 zł, ale były też po 8 zł. szczotka ametystowa z Ameryki Południowej, ametyst w wisiorku i pierścieniu też pochodzi z Ameryki Południowej  To co teraz pozostało? albo kupować kamyczki, albo ich szukać w terenie :) góry ryfejskie -  Karkonosze Bober - rzeka Bóbr Kuperberg - nieistniejące już miasteczko Miedzianka, koło Janowic Wielkich (niem. Kupferberg, czyli Miedziana Góra) Irzkienberk - Rudawy Janowickie Hirzbrun - jedno ze źródeł Łaby w Karkonoszach Gryfiberga - Gryfów Śląski (niem. Greiffenberg) Quisa - rzeka Kwisa (niem. Queis) Izerwiese - Izerska Łąka? czyli tzw.Hala Izerska? Ryzenberg - Śnieżka więtsze jezioro Ryzeberskie - Wielki Staw w Karkonoszach? Terra Sigillata - tu ma znaczenie następujace: czyli ziemie pieczętne, odmiana diatomitu, bentonitu lub montmorylonitu (ziemi okrzemkowej), które od starożytności do późnego średniowiecza uchodziły za uniwersalny lek i odtrutkę. Stosowano je jeszcze na pocz. XXw. Wydobowano je z okolic Jawora, Złotoryi, a przede wszystkim z okolic Strzegomia. Sprzedawano w postaci pigułek o kształcie medali lub pieczęci (stąd nazwa), sygnowanych znakami gwarantującymi ich autentyczność. W 1587 r. Strzegom uzyskał cesarski przywilej na produkcję tabletek, które znane były szeroko w Europie - obecnie można je zobaczyć w wałbrzyskim muzem (Staffa M., Sudety, Wydawnictwo PTTK Kraj, 1993, s.120). *korzystałam z: 1. Bałchanowski S., Hutnik R., Piątek E., Sachanbiński M., Wierski J., Zbieramy kamienie ozdobne, Wydawnictwa Geologiczne, Warszawa 1981; 2. Heflik W., Kamienie ozdobne Polski, Wydawnictwa Geologiczne, Warszawa 1989; 3. Łobos K., Mineralogiczna panorama Dolnego Śląska, cz.1, 3nexus, Wrocław 2006, 4. Łobos K., Mineralogiczna panorama Dolnego Śląska, cz.2, 3nexus, Wrocław 2007; 5. Maślankiewicz K., Kamienie szlachetne, Wydawnictwa Geologiczne, Warszawa 1987; 6. Szelęg E., Atlas minerałów i skał - część 2 - minerały i skały, Wydawnictwo Pascal 2010 **znaczenie ametystu podaję za: Heflik W., Kamienie ozdobne Polski, Wydawnictwa Geologiczne,1989, s.102-103

Zamek w Starej Kamienicy - "O dwóch Schaffgotschach"

" W czasie, gdy na Dolnym Śląsku rządził księstwem świdnicko-jaworskim Bolko Mały, syn królewny Łokietkówny i księcia Bernarda,a wnuk Bolka I, nazywanego Wielkim lub Surowym, miał pan na zamku w Starej Kamienicy dwóch synów. Od Gotsche Schofa, którego za protoplastę swego rodu uważali, nazywali się Schafgotschami i nawet mówili, że mają jakieś pergaminy, iż z królewskiego rodu Piastów, od samego Krzywoustego się wywodzą.

Od rycerzy polskich Schafgotsche nie stronili, ale nie kochali ich zbytnio, uważając się za lepszych od nich i tylko Niemcami się otaczali. Niemieckich rycerzy chętnie gościli w swym zamku, a szczególnie tych, którzy znajdowali się blisko przy osobie księżnej Agnes, żonie księcia Bolka Małego. Jej książęca wysokość, pani Agnes, z Habsburgów się wywodziła i też chętnie Niemców w swym otoczeniu widziała. Dlatego też i Schafgotsche do jej dworu dostęp mieć chcieli. Przez odwiedzających zamek w Starej Kamienicy najpierw wcisnął się do świdnickiego zamku młodszy brat. Był to Hans Urlich Schafgotsch, który paziem książęcym został,a po dwóch latach już giermkiem samego księcia był i miecz przy jego stolcu książęcym trzymał. Drugi Schafgotsch o imieniu Hans Christoph, dostał się do drużyny książęcej później, gdy już Agnes matką książęcego syna była i po pogrzebie stryjny męża swego, Katarzyny Andegaweńskiej, z jej córką Anią do Pragi na dwór margrabiego Karola jechała.

Dumni byli obaj bracia z funkcji przy osobach książęcych pełnionych i żyli zgodnie ze sobą. Dopiero gdy młodszy, Hans Urlich, do nóg księżnej pani Agnes padł i o rękę jej szatnej, pięknej Siedmundy ze Zwierzyńca (obecny Schwerin) prosił, starszy brat rozzłościł się na niego. Uważał Hans Christoph Schafgotsch, że jego młodszy brat tak długo bezżennym być powinien, dopóki on się nie ożeni i syna mieć będzie, który najstarszym w nowym pokoleniu zostanie i jako pierworodny starszego z braci włości rodowe przejmie. Starszy brat uważał również, że młodszy powinien jego o zgodę na ślub prosić, jako tego, który mu ojca zastępuje,a dopiero potem u księżnej o rękę szatnej się starać. Tak naprawdę nie to było powodem ich waśni. Prawdziwą przyczyną był fakt, że Hans Christoph usłyszał iż Siedmunda od księżnej aż dwadzieścia grzywien srebra w posagu dostanie i że sam planował starania o jej rękę.

Zagroził starszy brat młodszemu, że jeżeli od swego zamiaru ślubu z piękną Siedmundą nie odstąpi, on nie udzieli mu błogosławieństwa w miejsce nieżyjącego ojca, ani też nie pozwoli mu z żoną w swoim zamku zamieszkać. Spór między braćmi załagodziła księżna Agnes, do której wieść o tym przez szatną dotarła. Wezwała obu do siebie i nakazała im najpierw podać sobie prawice na zgodę, a potem obiecała starszemu Schafgotschowi, że przed śmiercią swą odda mu zamek Chojnik, świeżo w pobliżu Jeleniej Góry przez jej męża wybudowany w miejscu, gdzie dotychczas stał myśliwski dwór drewniany, jeszcze przed stu laty przez mężowego dziada postawiony.

Po tej rozmowie z księżną stanęła młoda para na ślubnym kobiercu w świdnickiej farze,a potem z bogatym wianem, a dwóch w woły popielate zaprzężonym, wiezionym, przybyła do Starej Kamienicy. Zgoda, jaka nastąpiła między braćmi, była jednak tylko pozorna. Wprawdzie nikt nie słyszał po ślubie Hansa Urlicha z Siedmundą żadnych awantur i obaj bracia przy obcych nawet z uśmiechem na ustach rozmawiali ze sobą, ale w duszy Hans Christoph często zazdrościł bratu i dziewczyny i srebra wianowego.

Szczególnie wielka go zazdrość żarła, gdy piękna Siedmunda do komnaty sypialnej z bratem się udawała. lub gdy wczesnym rankiem z tej sypialni uśmiechnięta wychodziła.

Któregoś dnia, gdy młodszy brat żeńców w polu doglądał, Hans Christoph miłość swą pięknej bratowej wyznał. Siedmunda nie oparła się jego miłym słowom i odwzajemniła się podobnymi. W dniach wolnych, gdy jej mąż był nieobecny, zdradzała go z jego starszym bratem. Występków swych wcale za grzech nie uważała i nawet nie starała się ich specjalnie ukrywać. Początkowo Hans Urlich podejrzewał tylko swą żonę o zdradę małżeńską i czekał na chwilę, gdy będzie mógł się o tym upewnić.

Występnej małżonce przeszkadzał zdradzany i podejrzliwy mąż i dlatego po naradzie ze swym kochankiem postanowiła go zgładzić. Pewnego dnia, gdy obaj bracia powrócili zmęczeni z polowania i obaj zasnęli w swych komnatach, Siedmunda zabiła mieczem swego męża. Starszy brat rozgłosił dnia następnego służbie zamkowej i znajomym, że jego brat zmarł od ran zadanych mu podczas polowania przez rannego, rozjuszonego dzika. W kilka dni później, po pogrzebie zamordowanego, odbył się ślub i uroczystość weselna Siedmundy i Hansa Christopha. Podczas tej uczty Siedmunda nie przejawiała żałoby i smutku, a nawet okazywała zadowolenie spowodowane nowym zamążpójściem.

Starszy Schafgotsch dopiero po ślubie pojął, że jego uczucia dla byłek kochanki,a obecnej żony, nie były szczere i że nie miłość, ale chciwość i zazdrość pociągały go ku Siedmundzie. Zrozumiał, że nie dla niej, lecz dla jej srebra, związał się z nią  ślubem kościelnym. Gdy po dwóch latach zakochał się naprawdę w córce kasztelana z zamku Gryf, Katarzynie Izabelli i zapragnął z nią się połączyć, postanowił pozbyć się Siedmundy. Zabił ją któregoś ranka w swej komnacie sypialnej mieczem, którym ona zgładziła swego męża, a jego brata. Powiadomił później wszystkich znajomych, a nawet przysiągł przed sądem, że Siedmunda była czarownicą, bo gdy rankiem wszedł do jej komnaty sypialnej, Siedmundy tam nie zastał. Przysiągł, że na łożu siedziała olbrzymia sowa, która w postać kobiety przemieniać się zaczęła. Zeznal rycerz, że zabił tę sowę i że rany na ciele żony są tymi samymi, jakie zadał temu nocnemu, złowróżbnemu ptaszysku.

Uwierzył sąd słowom rycerza Hansa Christopha Schafgotscha i od wszelkich podejrzeń go uwolnił, ale pochowana obok swego pierwszego męża Siedmunda nie zaznała spokoju po śmierci. Zaczęła pokazywać się w różnych częściach zamku w Starej Kamienicy ,a szczególnie często pod drzwiami komnaty, w której przechowywano jej srebro, otrzymane jako wiano od księżnej Agnes. Raz tylko w każdym stuleciu ukazywała się poza zamkiem, na górze Ciemniak,w pobliżu Sowich Skał w Górach Izerskich. Różni ludzie ją tam widywali, ale bali się do niej zbliżać.

brama pod zamkiem, gdzie stał folwark

 Któregoś dnia odważył się jednak do niej podejść pewien młody parobek z Kopańca, który wieczorem wracał z Piechowic do domu. Piękna Siedmunda, trzymając w rękach miecz, którym zabiła swego męża, miłym głosem i z uśmiechem na ustach prosiła go, by ulitował się nad nią i uwolnił ją od ciążącego na niej czaru. Prosiła, by zechciał przybyć o północy pod Sowie Skały, gdzie zobaczy ją pod postacią olbrzymiej sowy z mieczem w szponach. Kazała mu tę sowę zabić i odebrać jej miecz, wtedy bowiem dopiero miała jej dusza odzyskać spokój.

 Młody parobek, zapatrzony w jej śliczną, zgrabna postać, obiecał solennie spełnić jej prośbę.Nie wypełnił jednak swej obietnicy, bo gdy o północy zjawił się w tym samym miejscu i zobaczył sowę tak ogromna jak najwyższe drzewa w lasach, obleciał go strach i bał się podejść do tego ptaka. Kiedy później usłyszał głośny jej krzyk, uciekł spocony do domu.

Długo zła Siedmunda musiała czekać na swe uwolnienie od czarów, bo dopiero w czasie gdy francuskie pułki cesarza Napoleona wkroczyły na Dolny Śląsk, znalazł się pewien sierżant, który był tak odważny, że spotkawszy olbrzymią sowę w pobliżu góry Ciemniak, zabił ją jednym strzałem ze swego karabinu i wyjął miecz z jej szponów.

Opowiadają ludzie, że sierżant ten mówił potem, iż zwłoki sowy rozsypały się w popiół,a wiatr gwałtowny, który w tym momencie się zerwał, poderwał ten popiół z ziemi i jako ciemną chmurę uniósł w kierunku zachodnim. Wiatr ten wyrwał także z rąk dzielnego, francuskiego wojaka miecz i rzucił go gdzieś w las w pobliżu rzeki Małej Kamiennej.

Do dziś też jeszcze opowiadają ludzie o srebrze ukrytym w ruinach zamku w Starej Kamienicy i mówią, że ten zostanie jego właścicielem, kto miecz znajdzie ze śladami krwi w lesie ukryty".

Legenda pochodzi z: "Legendy Karkonoszy i okolic" autorstwa Urszuli i Aleksandra Wiącków, (wyd.Wojewódzki Dom Kultury w Jeleniej Górze, 1984, s.53-55). Sowy chyba zawsze nie są tym, czym się wydają, a zamek w Starej Kamienicy oglądaliśmy 1. listopada.